Uzun sürecek bir tren yolculuğundayız..
Nereden bildiğimi bilmiyorum.
Sen karşıma oturmuş, “Artık yalnızca insanlara
umut veren şeyler yazmak istiyorum” diyorsun.
Umuda güç katmaktan güzel ne var?
Aramızdaki masa hiçbir trende görülemeyecek
kadar süslü püslü, camdan sızan güneş masanın
üzerindeki fancy bir derginin ışıltılı kuşe kapağını
iyice parlatıyor.
Sözlerin içimi ısıtıyor, içimden gülümseyerek
uzanmaya kalmadan, derginin orta sayfaları
kendiliğinden açılıveriyor.

Eski zaman tuvaletleri içinde boy boy kadın
tasvirleriyle donatmışlar sayfaları, öyle zarif ve
şık ki her biri, bakmaya doyamıyorum.
Kondüktör dalıyor içeri, “Bu son sayı barok bir
üslupla hazırlandı ve bir tek sizin kompartmana
kondu” diyor.
Girdiği gibi aniden çıkıveriyor.

“Şimdi iyice meraklandım gördün mü?”

“Farkındayım, kadın cinayetleri dosyası yaptı
arkadaşlar” diyorsun, istifini bozmadan.
Sen sözünü tamamlar tamamlamaz, Allı güllü
değiştir, barok derginin yazıları, sahifelerden
oklar halinde çıkarak gözüme saplanıyor.
Kirpiklerime bulaşan harfleri uzaklaştırmaya
çalışıyorum, ellerime değer değmez eriyor
harfler, yetişemiyorum bir türlü, aceleyle eriyerek
gözümün en derin tabakalarına karışıyorlar.

Resimler, fotoğraflar, rengarenk tasvirler ise
sayfalardan fırlayıp, kompartmanın atmosferine
dağıldı, iki boyuta indirgenmiş güzelim kadınlar
birbirlerine bakmaktan kaçınarak havada nazlı
nazlı süzülüyorlar.

“Her birini bir erkek öldürdü”
Başlık bu olsun, mu?

“Dosyaya başlık atmayı unutmuş arkadaşlar”

Kadınlardan biri pat diye bacağıma düşüyor. Tüy
hafifliğinde bir kadrajdan bu tok pat tını nasıl çıktı?

“Aslında bu dosyadan iyi bir polisiye de çıkar,
şöyle dedektifli filan..”

Başka bir kadın, bu defa senin yanağına teğet
geçecek oluyor, çabucak sinek kovma pozisyonu
alan sağ elin tarafından eleniyor.
Pat, o da senin dizinin dibine düştü, gördün mü?

Pat
Pat
Küçücük tren odasında düşmeye devam ediyor
kadınlar, oraya buraya çarptıkça narin bedenleri,
yüzlerinin ifadesi hüzne dönüyor, içim bir tuhaf
oluyor.
Ağladım, ağlayacağım.
Bu tren mi pek içli anlamadım ki..

“Mizanpaj gözümüzün önünde intihar etti”.
“İntihar mı, biraz önce cinayet diye başlık atan
sen değil miydin?”

Yüzün kararmış, göz bebeklerin küçülmüş, biraz
evvel umuttan söz eden o adam gitmiş de yerine
tanımadığım, tekinsiz biri gelmiş.

Parmak uçlarım simsiyah kanıyor.. Korkmaya
başlıyorum..
“Bir türlü düzeltemediler baskı kalitesini”
dediğini işittim en nihayet.

Kalbim sıkışıyor, soluk borum kilitlendi, nefes
alamıyorum, sağa sola dağılmış kadınlar
“buğulu gözlerini” dehşetli açmışlar, “buruk bir
acıyla” bana bakıyorlar.

Kalbim sıkışıyor, soluk borum kilitlendi,
nefes alamıyorum, sağa sola dağılmış kadınlar
“buğulu gözlerini” dehşetli açmışlar, “buruk bir
acıyla” bana bakıyorlar.
Ben de mi ölüyorum yoksa?
Ne zaman biter bu tren..

Nazire K. Gürsel
1 Mayıs 2023